Op Texel kijken we naar de serie: De achtertuin van Jan Wolkers. Daar waar De Spuugbeestjes wonen in de klodders spuug die in de oksels van het koekoekskruid hangen.
Voor het eerst besef ik dat het gruwelijke monster Rotsjiboe en zijn afschuwelijke vriend Klauf (die ons dit weekend stééds weer aan wilden vallen) nooit tegen het groene Spuugbeestje op zullen kunnen. Of tegen de Zusjes Egel. De Berkendoder. Het verfijnde vleermuisje met haar vlerken. Of de salamanders.
'Ben maar niet bang. Ik heb nog nóóit een salamander verdriet gedaan.' De manier waarop Jan Wolkers zo'n beestje geruststelt. 'Ja ga maar, je bent vrij!' Ook wij voelen ons even helemaal bevrijd als de salamander losgelaten wordt.
'Mama, in welke stráát woont Jan Wolkers dan?' Vastberaden pakt dochtertje haar nieuwe zwarte regenlaarzen met doodskoppen. Ze wil die beeldhouwer wel eens opzoeken. Nu we hier toch zijn.
Het spuug waait uit onze mondhoeken zodra we een stap buiten zetten. De Noordzee buldert en gromt. Metershoge schuimkoppen.
De natuur leeft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten