Gelukkig

Zeventien jaar geleden alweer las ik onder andere Anna Karenina en Honderd jaar eenzaamheid gezeten bij de open haard ergens in de Franse Cevennes. Met een kilodoos bonbons erbij. Beide boeken maakten een enorme indruk. De rust waarmee ik ze las ook. Het lijkt alsof ik sindsdien nooit meer zo goed heb kunnen lezen als toen. Ik liep daar stage bij een schrijver en man, die ik nog maar net kende, was met me meegekomen.
We lazen elk avond, we tekenden of we schreven brieven. We dronken wijn en aten dus bonbons. Op zondag hadden we vrij, dan wandelden we in de bergen.
Een paar maanden woonden we in een gastenverblijf dat aan het kasteel van de schrijver vastzat. Het was winter, we raakten nog ingesneeuwd zelfs. We zaten er totaal geïsoleerd. 's Ochtends werkten we met z'n vieren buiten, de schrijver, zijn vrouw en wij twee. Man werkte 's middags op het landgoed terwijl ik in de werkkamer van de schrijver zat te werken. Aan mijn eigen bureautje. Ik zat in het derde jaar van de HKU en had nog allerlei post-modernistische ideeën over schrijven waar toen korte metten mee werd gemaakt. Het paste niet in de politieserie.
Als iemand me zou vragen naar een van de gelukkigste tijden uit mijn leven tot nu toe, zou ik ongetwijfeld hierover beginnen. Ik heb er op dit blog ook al weleens over geschreven. Die tijd in Frankrijk wordt met het jaar mooier valt me op.
Soms aten we bij de schrijver en zijn vrouw maar meestal kookte man. Hij braadde enorme speklappen en grote koteletten van de plaatselijke slager. Elke avond aten we een bak Häagen-Dasz ijs leeg. Ik kwam in die tijd meer dan tien kilo aan. Daar kwam ik pas achter toen ik weer thuis was. Weer terug in Nederland gingen die kilo's er zo snel af dat de huisarts dacht dat ik anorexia had. Maar dat had ik niet. Het ging helemaal vanzelf. Alles.