Boze brieven schrijf ik nooit meer. Helaas of misschien niet helaas. De tijd van de goeie boze brieven ligt in elk geval achter me. Er is email nu en vermoedelijk ben ik wijzer geworden. Want goeie boze emails schrijf ik ook eigenlijk niet.
Vroeger ging er zeer regelmatig één de deur uit, een kwaaie brief waar ik lang aan geschaafd had en die tot in de puntjes was uitgewerkt. De brief was volkomen in balans. Het mocht geen emotionele uitbarsting worden die alleen mijzelf verraadde.
De brief was uiteindelijk dodelijk. De ontvanger ervan en ik zouden daarna niet snel meer met elkaar door één deur kunnen. Dat was ook niet de bedoeling. De waarheid vertellen was mijn bedoeling, want die kende ik toen, de ontvanger pijn doen en kwetsen zoals hij of zij mij gekwetst had. Maar dan erger. De brief moest ook een openbaring zijn voor de ander. Hij zou door mijn schrijven zichzelf beter leren kennen. Ook al had hij die kant van zichzelf nooit onder ogen willen komen; ik zou hem tonen.
De taal was mijn wapen. Dat is de taal natuurlijk nog steeds wel. Maar ik heb - helaas of niet helaas? -het gelijk niet meer zo aan mijn zijde als vroeger. Hoe ouder je wordt hoe meer het gelijk verdwijnt, is mij opgevallen.
Maar ik mis het schrijven van de boze brief ontzettend. Gisteravond vroeg man me om even te kijken naar een email die zijn compagnon en hij geschreven hadden aan een bedrijf dat de samenwerking met hen opzegde. Nog voor hij uitgepraat was, spurtte ik al naar mijn werkkamer.
'Dit vind je leuk om te doen, hè?' riep man mij na.
'Ja!' juichte ik. 'Geweldig.'
Dat was ook zo. Mijn hart ging er werkelijk sneller van kloppen.
Vanaf vandaag begin ik dan ook een handel in boze brieven.
Dus: Wil je iemand een boze brief schrijven? Kom je er niet uit? Wil je 'm perfectioneren? Stuur 'm naar mij en ik herschrijf 'm voor je, precies zoals je wil.
Wil je alleen tips? Dat is ook mogelijk.
Vergoeding nader overeen te komen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
14 opmerkingen:
Je handel in boze brieven komt als een liefdevol geschenk uit de hemel vallen: ik zit werkelijk al eeuwen te springen om een zodanig gelaagd gepeperd exemplaar waar de honden aanvankelijk denken geen brood van te lusten, maar na de zoveelste herlezing, in ongekende stilte in zichzelf gedwongen daartoe door de onweerstaanbare waarheid die als myriaden onzichtbare magische pennenvruchtjes tussen de symbolische regels van de boze brief door mazen van het geborneerde bewustzijn van de geadresseerde gebeten hond verhelderend zullen piepen, als makke lammetjes voorgoed uit mijn (jouw) hand zullen eten. Zoiets. Iets rigoureus tweesnijdends dus. Een wonderlijke toverbrief. Een openbaring voor de 'ander', inderdaad!
Je hebt nu al wat (algemene) tips voor me, afgaand op een eerste gevoel, naar aanleiding waarvan ik met een gerust hart zou kunnen besluiten jou briefsgewijs de 'ander', in mijn geval, vakkundig bij de lurven te laten pakken, wetende dat het neerpennen van de waarheid bij jou in goede handen is? Als bij geen ander? Ben benieuwd!
Handel in toverbrieven is misschien een betere benaming?
1 suggestie: gebruik niet te veel bijvoeglijke naamwoorden in je brief. Die vertroebelen.
'Verwarring (vertroebeling?) zaaien in het kamp van de tegenstander, daar gaat het om'. Je collega schrijver Gerard Reve zei het vroeger al eens. Komt deze jongen hier wat betreft zijn overdosis aan bijvoeglijke naamwoorden mee weg? Maar goed, hij is geen schrijver.
Zou je me als voorbeeld eens zo'n kwaaie en uiteindelijk dodelijke brief uit jouw koker willen sturen? Als hart onder de riem? Studiemateriaal? Eigenlijk wel nieuwsgierig hoe zoiets nou wegleest. En wie weet steek ik er wat van op. Je kwaaie, dodelijke brief kan eventueel naar: bach.56@live.nl (Hopelijk kan ik 'm na het lezen nog navertellen.)
Daar kan ik niet aan beginnen. Die kwaje brieven business van mij moet geld opbrengen, Jan W.
Er moet geld in het laatje. Maar misschien kan ik het grote bozen brieven handboek gaan schrijven. Een variant op: hoe schrijf ik sollicitatiebrieven.
Daar kan je niet aan beginnen? Nou moe! Je vraagt om een kwaje brief van mijn hand, waarin ik het je eens flink betaald zet! Het begin van een polemiek uit het niets, trouwens, waarbij die van W.F. Hermans (ik noem maar ff gauw een dwarsstraat nu) zal verbleken? Waar de Bezige Bij, je nieuwe uitgeverij las ik, gaandeweg haar commerciële vingers bij af zal likken, omdat ook zij durft toe te geven dat je nooit weet hoe een koe een haas vangt? Business? Uitgeven die handel? KASSA!!
Vragen, vragen en nog eens vragen op deez' vroege ochtend en Elke dag weer eigenlijk. Maar ik weet mooi van niks. Haas hè. Succes met je geldwinning.
Hoezo weet je mooi van niks?
Omdat ik op een gegeven moment in 'mijn' leven alles over niks wilde weten, aangespoord door de onvoorwaardelijke acceptatie dat het 'alles', zoals deze wereld het de mens elke dag weer voorspiegeld, mij en met mij geen enkele mede-sterveling, nooit en te nimmer ook maar iets wezenlijks zinvols te bieden zal hebben, niets uitgezonderd. Een kinderlijk eenvoudig waarheidje als een koe, dat iedereen stiekem diep in zichzelf ook wel kent, maar niet onder ogen wil/durft te zien, laat staan ernaar te leven. Kijk maar eens aandachtig om je heen.
Een en ander t.a.v. je vraag laat zich niet 1-2-3 beantwoorden. Mocht je het perse willen weten, jij op jouw beurt aangespoord door een onbedwingbare authentieke nieuwsgierigheid omdat dat wel een absolute voorwaarde is om je intrinsieke kennis weer tot leven te roepen, dan wil ik je graag nader informeren. Maar niet hier op Elke dag. Hier regeren jouw stukjes! Mij kan je bereiken op het mailadres dat ik eerder achterliet.
Fijne dag verder! Doeggie doeg!
O ja, alles over niks.
Ik begrijp dat denk ik zo wel.
Het grijpt ook weer terug naar je reactie op dat stukje van dochter in bad die niet wil bestaan omdat ze dan alles is.
Ik maak jou al niks meer wijs.
Was dat de bedoeling?
Nee hoor. God beware me! Wie ben ik om jou...? In elk geval geen wijsneus mams! Was bedoeld als woordspeling op jouw gedachte dat je alles over niks zo ook wel begrijpt, overigens. Blijkbaar niet aangekomen. Maar reeds gemeld: ben geen schrijver, dus ontzie me te dezen. Ik ken mijn nederige plekkie.
Nee hoor. God beware me! Wie ben ik om jou...? In elk geval geen wijsneus mams! Was bedoeld als woordspeling op jouw gedachte dat je alles over niks zo ook wel begrijpt, overigens. Blijkbaar niet aangekomen. Maar reeds gemeld: ben geen schrijver, dus ontzie me te dezen. Ik ken mijn nederige plekkie.
O zo ja. Had ik niet begrepen.
Toch zag ik in jou een wijsneus. Zo zie je maar weer, we kennen mekaar helemaal niet.
Al siet men de luy, men kentse niet.
Een reactie posten