De afgelopen maand luisterde ik vrijwel non-stop naar Michael Jackson. Het was mijn schrijfmuziek. Het is grappig dat alles wat je schrijft z'n eigen muziek heeft. Een paar dagen geleden zag ik de documentaire This is it nog een keer. De repetities van zijn grote toer. De laatste dagen van Michael Jackson. Hij intrigeert me eigenlijk mateloos, die man. Met z'n neus. Of eigenlijk zonder neus. Nu hoef ik niet meer te luisteren naar Michael Jackson. Maar doe ik het nog. Zoals ik mijn kamer op zou mogen ruimen, maar dat juist nog niet doe. Elk boek dat ik uit de boekenkast trok toen ik aan het schrijven was, ligt op de grond. In stapeltjes tegen de muur en op de vensterbank. Overal ligt papier. Aantekeningen. Ze zijn niet meer nodig. Er mag een bezem doorheen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten