We zaten in de personeelsruimte. Mijn collega at soep en ik bokkenpootjes. Ze vertelde over haar eerste keer op een basisschool - ze bracht het kind van haar vriend naar school - en de ontmoeting met Moeders. Hun superieure blikken. 'O jij schrijft. Leuk. Leuk.' Alsof die Moeders nou zo nuttig bezig waren. Met het snotterige kroost aan hun benen en in kangoeroebuidels op hun buik.
'Kijken alle moeders zo?' vroeg ik.
'Ja allemaal!' zei ze. 'Allemaal even superieur.'
Ik knikte, propte het bokkenpootje naar binnen en transformeerde in een vrouw zonder kinderen. Transformeren, daar ben ik sowieso goed in. Kameleon had ik moeten worden.Dit terzijde.
Voor het met mij zover kwam, voelde ik me juist superieur aan de mensen die vertelden dat ze zwanger waren. Ik vond ze zielig. Alsof ze niets beters wisten te doen met hun tijd. Wie koos er vrijwillig voor zo'n slavenleven? Nou ik niet. Ik nooit. Ook wist ik zeker dat er nooit één kind in mijn geschriften terecht zou komen. Zo oninteressant. Die gedachte herinner ik me vrij letterlijk. Daar word ik nog ongemakkelijk van.
Terwijl ik de derde bokkenpoot uit de trommel pakte, bekeek ik de collega tegenover me. Ze was jong, mooi, had de liefde van haar leven gevonden en zag overal superieure moeders.
Misschien ook in mij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten