Klassiek

Er vonden hier gisteravond na het eten twee nogal klassieke scènes plaats.

Deetje (bijna 3) zat aan tafel te tekenen.  Ze vroeg me of ik een poppetje voor haar wilde maken.
'Hoofdje, buikje, benen, armen, benen, haartjes, ogen, neus, mond,' zei ik hardop. Ze volgde mijn potloodstrepen nauwgezet, alsof ik haar tekenlerares was. Toen ik klaar was, tekende zij een poppetje.  Ze tekende werkelijk alles op de goede plek, maar vergat - zoals dat hoort bij peuters - de buik. De armen en de benen werden aan het grote hoofd bevestigd.
Ik zei: 'Alleen de buik nog.'
Met haar tong uit haar mond tekende ze nog een paar poppetjes. Weer buikloos. Een heel leger koppoters kwam er nog tevoorschijn.

 Jeetje (bijna 8) zat even verderop achter de piano. Naast haar zat man.
'Ik wil een man zijn,' hoorde ik haar tegen hem zeggen. 'Ik wou dat ik een man was!'
'Waarom?'
'Dan kon ik met een vrouw trouwen. Vrouwen zijn allemaal veel mooier.'
'Je kunt ook als vrouw trouwen met een vrouw hoor,' riep ik vanaf mijn plek. 'Niks mis mee.'
'Ik kan nooit zo'n leuke man vinden als jou, papa.' Ze zuchtte.  'Ik ben verliefd op jou.'