Jij hebt zo'n leuk kind, zegt een moeder tegen mij in de gang van de school. Nou jij ook, wil ik zeggen, jouw kind was mij ook al opgevallen om zijn of haar leukheid. Maar ik weet niet welk kind het hare is. Dat komt omdat ik slecht ben in gezichten en soms dus ook niet op tijd gedag zeg of helemaal niet, waarvoor ik pas nog midden op straat die enorme uitbrander kreeg. Al heb ik ook gewoon slechte ogen omdat ik uit ijdelheid mijn bril niet opzet.
Feit is dat mijn kind nog maar net in die klas zit, ik niet alle kinderen van groep 1/2 ken en ik de kinderen van groep 3/4/5 ook al moet kennen van gezicht en naam. En de ouders. En de opa's en oma's als die hen op komen halen. Of de au-pairs. Maar die haal je er meestal makkelijk uit.
Die moeder staat met een wandelwagen bij de lift te wachten en ik sta op het punt de trap af te gaan, als ze het tegen mij zegt. Jij hebt zo'n leuk kind. Ik vind de moeder zelf meteen ontzettend leuk, maar ik zeg niks. Ze heeft een blauw/zwart oog, rondom gezwollen, en een hoop schrammen bij haar mond. Maar ze beweegt alsof er niks aan de hand is. Misschien heeft ze een man met losse handjes vanwege het WK. Daarover heb ik gisteren gelezen in de krant. Als er voetbal is, is er meer huiselijk geweld. Zolang er gewonnen wordt, hoeven er mij dunkt geen moeders met blauwe ogen en geschramde monden rond te lopen. Dus ze is waarschijnlijk gestruikeld. Nog goed dat ze niet blind geworden is. En dat haar baby niet gewond is geraakt.
Ik staar de moeder waarschijnlijk net te lang aan want op een gegeven moment, zegt ze: 'nou dat wou ik eigenlijk alleen maar even zeggen' en ze verdwijnt in de lift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten