Ik was op de afstudeerexpo van ArtEZ, vrije kunst, grafisch design, en wat al nog meer. We betraden een ondergrondse, labyrintische wereld vol objecten. Technologie. Reuzenapparaten. Zwevende buizen. Ik kon zo snel niet zien wat het allemaal voorstelde. Maar veel was zwart, of wit, of beschimmeld. Op een gigantisch oudroze sterrenstelsel na dat in het midden van de ruimte zweefde.
Dit is dus wat er in de hoofden van de mensen zit, dacht ik. Wonderlijk.
Ik wilde er nog wel even ronddwalen, maar we moesten weg want boven de grond begon de diploma-uitreiking.
Daar hield alles op. Waar de studenten in de kelders zichzelf binnenste buiten hadden gekeerd om de werken die er opgesteld stonden, te maken, toonden hun docenten geen enkele geestdrift.
Voor elke afgestudeerde die naar voren werd geroepen, was er een praatje. Niet te volgen of niet te verstaan of allebei niet. Op vlakke toon, binnensmonds, in het brak Engels en meestal totaal onpersoonlijk. Er was één docent die uit zijn woorden kon komen en die betrokkenheid toonde.
Mijn kleine moest gelukkig een paar keer naar de wc. En vlak voor het einde moesten we halsoverkop de zaal verlaten omdat de pluche hond die ze mee had, ineens enorm aan de schijterij bleek te zijn. Voor de rest hield ze zich goed.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten