Avondje uit

De kinderen en man sliepen Boven de Turk. Ik zat thuis op de bank, en deed de lichten niet aan.
Er moest iets ondernomen worden. Ik racete de stad in naar een vriendin. We aten bij de Japanner.
Op mijn telefoon bekeken we mannen die binnen een straal van een paar kilometer op een vrouw zaten te wachten. Het waren er buitengewoon veel. Als je het zo bekeek, zat de hele stad vol wachtende mannen.
'Die is best leuk,' zei ik.
'Ja, die lijkt precies op je man,' zei ze. En swipete de look-a-like weg.
'Die gaat ook wel.'
'Ook je man.'
En zo dronken we bier, aten we miso-soep en bladerden door mannenhoofden.
'Ja, jij pikt de mannen eruit die op hem lijken,' zei ze. 'Zie je dat zelf nou niet.'
Het werd al gauw wat eentonig. Tijdens de noodels waren we alleen nog maar op zoek naar bekenden.
Bij haar thuis bekeken we Excell-bestanden. Dat was het betere werk. Ik droomde even weg. En stelde me voor hoe ik mijn administratie om de dag  op zo'n handig Excell-bestand bij zou werken. We spraken over aftrekposten, stamgegevens en belastingaangiftes, tot ik weer op de fiets stapte.