De tragiek

Ik dronk thee met mijn nicht in Rosmalen. Haar collega kwam langs om haar een dossier te brengen. Hij had al tien jaar een bedrijf in mediation bij echtscheiding. Hij loodste mensen door scheidingen heen op financieel vlak en op emotioneel gebied hielp hij ook een handje.
'Dit is mijn nicht,' zei mijn nicht. 'Zij zit ook in zo'n situatie.'
'Nou, nou,' zei ik. 'Nog niet, nog niet.'
De collega kwam erbij zitten.
'Wat is er aan de hand?'
Voor ik het wist, zat ik middenin een mediation gesprek. Maar dan in m'n eentje. Het was meteen duidelijk dat ik met een professional van doen had. Ook dat man en ik in niets verschilden van al die andere stellen.
'Jij zit in een voor jou ziekmakende situatie,' zei hij op een gegeven moment.
'Nou, dat valt wel mee.'
'Volgens mij lach jij alles weg.'
'In het echt niet hoor.'
'Het lijkt wel of je het over een verhaal van iemand anders hebt,' zei hij.
Dit mechanisme was mij sowieso wel bekend. Maar het was me laatst ook weer opgevallen. Ik stond erbij en keek naar - of vertelde over - het verhaal dat mijn leven scheen te zijn, en waarvan ik de wendingen niet zelf in de hand had. Ik had er geen enkel gevoel bij.
'Dit gaat over jou.'
Dat wist ik heus.
Maar in wezen geloof ik niet echt dat ik dit meemaak. Dat dit wáár is. Iedereen kan zeggen wat ie wil, ik geloof het gewoon niet. Ik weet ook niet wat dan wèl de waarheid is. Dit kan niet het goede verhaal zijn.
Kortom: het werd een boeiend en informatief gesprek waarin alle punten even snel werden afgevinkt.
'Het punt is,' zei hij tenslotte. 'Jij bent nog hartstikke gek op je man.'
'Echt wáár?' zei mijn nicht.
'Ze houdt nog ontzettend van hem,' zei hij.
Ik lachte. En lachte. En zag haarscherp de tragiek van de lachende vrouw.