Het volgende moment zaten we weer met z'n tweeën in onze woonkamer, - die vanaf nu voorlopig de mijne is - maakte hij een toastje met zalm aan het aanrecht, kon hij de honing-mosterd dressing niet vinden, schonk hij een glaasje goede wijn in, zat ik op het kleed naast de brandende kachel, zat hij op de bank, proostten we. Waarop wisten we niet.
Op dat moment was het niet meer dan normaal dat hij daar zat, dat ik daar zat, dat wij daar zaten. Dat tegen zessen de meisjes terugkwamen van hun buurvriendjes, dat we met z'n vieren aten, dat de nieuwe kleren aan vader geshowd werden, dat er gelachen werd, dat hij ze allebei naar bed bracht, ook de elfjarige mocht op vaders rug de trap op. Met mijn ogen dicht lag ik op het kleed en luisterde naar het stommelen boven. Het tandenpoetsen. Het kletsen.
'Papa mag ik jouw nieuwe huisje morgen zien?' vroeg de zesjarige. Ook: 'Heb jij eigenlijk wel een tafel?'
En het maakte mij allemaal niet uit. Zolang ik daar lag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten