Ik legde mijn broeken op de vrijgekomen planken van de klerenkast en zag toen de achtergebleven boxershorts (die met het losse elastiek, de meest verschoten exemplaren) wel tien paar sokken, een plank met zomerbroeken en daar lag het donkerblauwe vest met pluisjes waarin hij in zijn oude leven leek te wonen, - al vond ik altijd dat hij daarin op een oud mannetje leek - maar waarmee hij zijn nieuwe leven kennelijk toch niet had willen beginnen.
Niet als oud mannetje.
Ik sloot de klerenkast en ging op de rand van het bed zitten.
Misschien moet ik alles weghalen, dacht ik, wat aan hem doet denken. Misschien moet ik alles op die ene kamer leggen en de deur dichtdoen.
Toen kwam er een app-bericht binnen van een vriend.
'Je zag er erg goed uit gisteravond. Misschien is er toch iets wezenlijks veranderd, en weet je lichaam het al, maar jij nog niet.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Mooi.
Een reactie posten