Sinds kort hoor ik het brommertje weer elke ochtend, klokslag vier uur, de straat in brommen. Van ver al. Het brommertje trekt op, geeft gas, stopt, brievenbus kleppert, het brommertje trekt weer op, geeft weer gas, stopt. Een andere brievenbus kleppert. Totdat het brommertje de hoek om bromt. Weg is het brommertje.
Maar ik blijf brommertjes horen, overal optrekkende brommertjes. Brommertjes die allemaal tegelijk gas geven en wegrijden. Totdat het licht wordt.
Ik wil het absoluut niet hebben over sinds wanneer ik de brommertjes precies ben gaan horen. Of over waarom ik schijnbaar zo licht slaap dat het eerste het beste brommertje mij al wekt. Of over het wel of niet missen van brommertjes. Zeker niet over mogelijke brommertjes in mijn hoofd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Misschien uit schuldgevoel dat ik niet mee ben gaan zwemmen vanavond maar ik hou het liever op pure nieuwsgierigheid naar je werk, surf ik al een half uurtje over je site en lees alle stukjes waar ik de titels leuk van vind. Dat zijn er nogal wat. Ik zocht je emailadres om je op een nieuwe verhalenwedstrijd van uitgeverij Contact te attenderen, en bleef hangen, vandaar. Maar nu het volgende: dat brommertje, dat hoor ik ook. Elke nacht. En ook ik blijf hem horen. Maar ja, ik ben dan ook je overbuurvrouw. En ik denk te weten dat dat brommertje ruim een jaar geleden erin kwam, in het krantenrondbrengcircuit. Andere bezorger? Zeker weten doe ik het niet. Wie weet hoe lang we al brommertjes horen... Gatver. Soms ruik ik zelfs de benzinelucht, als ie te hard optrekt. Maar ja, dat raam moet open blijven. ik vind ons heel zielig. En een ochtendkrant komt er bij mij nooit in. Lieve groeten van Mariëtte
Een reactie posten