Toen opende ik mijn mail

Ik dacht een berichtje te zullen gaan schrijven over het zonnige weekend dat we in de tuin van mijn ouders doorbrachten. Over oma en kleindochter die er achter elkaar aankruipen; lieveheersbeestjes zoekend in het gras. Of over het schilderij dat de peuter 's morgens vroeg aan haar jarige opa geeft en het cadeautje dat ze vervolgens absoluut niet af wil staan. Een gekookt ei voor het ontbijt met een vermeend kuikenfoetus erin. (En dat dat schijnbaar niet meer kan tegenwoordig, behalve op het platteland) Het fietstochtje naar Duitsland waarin het kleinkind voorop bij opa op de fiets in slaap valt. Met dieprode wangen en open mond, steunend op zijn arm. Het moment voordat we weer vertrekken; de overgrootmoeder heeft haar achterkleindochter op schoot. Het kusje dat gegeven wordt.
Ik dacht iets te schrijven over het bezoekje aan de pasgeboren zoon van een vriendin, over wedstrijden die gewonnen worden, literaire tijdschriften die uitkomen en een huisje in de duinen dat gekocht gaat worden.
Maar toen opende ik mijn mail en las ik het bericht waarin staat dat er iemand heel erg ziek is. En niet meer beter wordt. Onduidelijk is hoe lang. En wanneer.