Sinds ik de verhalen - vrijdag - in een zekere brievenbus gepropt heb, denk ik constant aan ze. Aan hoe het met ze is. En of het eigenlijk wel verantwoord was. Wie ze nu in handen heeft. Of zitten ze ergens opgesloten in een tas? Misschien liggen ze er nu nog wel. Op de gedeelde voordeurmat.
Ik vraag me steeds af of ze daadwerkelijk naar Maastricht afgereisd zijn. Met de trein. Mijn verhalen. Naar Maastricht. Met een vreemde meneer. Ze zullen niet weten wat ze meemaken. Ze zijn behoorlijk beschermd opgevoed, moet je weten.
Misschien zijn ze wel in heel verkeerde handen gevallen. In die van de persoon die op 2 hoog woonde, of op 3 hoog. Je weet toch niet wat voor mensen dat zijn hè. En of ze d'r affiniteit mee hebben. Wie weet wat er daar met hen gedaan wordt. Zonder mij.
Of wat er over ze gedacht wordt. Enz.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten