Vannacht drie keer opgestaan om haar bedje te verschonen, drie nieuwe pyjama's, drie nieuwe slaapzakjes.
En toen was de koek op.
We hadden niet meer beddengoed.
En geen zin meer.
We lachten tegen elkaar:
'Nou, nou als wij nu die jonge mensen van Baby Te Huur waren, dan waren we er toch wel zeker mee gestopt. Of wanhopig geworden. Of iets.'
Dat zeiden wij 's nachts tegen elkaar. Om het uur.
Maar we waren die jonge mensen niet. Van Baby Te Huur. We zaten niet in een tv programma. Achter onze deur geen orthopedagoog.
Thiz waz reality man.
Thiz waz reality.
Ik had het zelfs in mijn haar, reality. Het zat werkelijk overal.
En het zure geurtje wil maar niet uit m'n neus vertrekken vandaag.
Al schrobben we de hele dag.
Reality is hardnekkig. Laat zich niet zomaar wegpoetsen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten