Over snappen en begrijpen

Het was avond. Mijn moeder was jarig. En iemand uit het dorp belde dat haar broer dood was.
Mijn moeders verjaardagsbezoek zat aan de ronde tafel. We hadden een discussie over het verschil tussen snappen en begrijpen. Iemand vond dat je alles wel kon snappen maar het was nog lang niet zeker dat je het dan ook begréép. De dingen. Ik dacht juist andersom: je kunt het wel begrijpen maar echt snappen is iets anders. Snappen is dichterbij dan begrijpen, beweerde ik. Of toch niet? Ergens tussen snappen en begrijpen in, liep het spaak.
En was mijn moeder toe aan een wijntje.
Het gespreksonderwerp veranderde naar levende lijken. Dat die er zoveel waren in de wereld. Het wémelde er werkelijk van. Kijk maar eens om je heen! Als je goed keek, zou je zien dat haast niemand leefde. Nee, het ging niet over dolende geesten nu. Of onrustige zielen. Dat was weer een heel andere tak. Ik begreep het niet helemaal maar snapte er wel iets van. Of nee, juist niet.
Afijn: we dronken er een glaasje op. Het leven.