Op ditzelfde moment

Met mijn benen omhoog lig ik, een riem er strak omheen getrokken, een opgerolde deken in mijn rug en een pittenzakje op mijn ogen in een gymzaal. Ontzettend te relaxen. En bovenal: ontzéttend in het moment te blijven. De yogajuffrouw zegt zacht: 'je hoort alleen de regen en de wind buiten.'
Precies, dat hoor ik. Slagregens. Rukwinden. Orkanen.
Ik moet er maar liever niet bij denken dat ik daar over een kleine tien minuten al middenin verkeer. Rondtollend. Zeiknat. Daar gaat mijn moment al.
Voor de les heb ik een dikke envelop met mijn werk bij meneer de schrijver door de brievenbus gedrukt. Maar heb ik nou ál die vijftien handgeschreven briefjes er per ongeluk bij gedaan? Ik kan me gvd maar niet herinneren waar ik die mislukte brieven gelaten heb. Zou hij - op ditzelfde moment - mijn verhalen uit de envelop aan het halen zijn en daar dus vijftien aanzetten van een begeleidend schrijven bij vinden? Ik was telkens opnieuw begonnen met dezelfde brief. Omdat ik de juiste toon eerst niet kon vinden, toen het juiste handschrift niet en daarna verschreef ik me steeds, of de inkt vlekte uit omdat ik met links schrijf. Of ik vond het weer iets te onzeker overkomen, dan weer te kil, of echt heel slecht verwoord. Dan weer té mooi.
Het bloed stijgt in één klap terug naar mijn benen. Dat is knap. Omdat ze dus in de lucht hangen.