We hebben maar een uur om het allemaal te bespreken en we moeten nog lopen van hier naar een cafeetje, waar we even rustig kunnen zitten om het allemaal te bespreken. Komt duidelijk een bekende aan. Die moet nú een praatje.
Ik wacht.
'Ah! O! Wat leuk! Moet ook iets verschrikkelijks doen nu. Promotietekstje schrijven. Ah! O! Niet leuk. Ga jij vanavond?
Ah! O! Wat jammer! Ik had de mondharmonica's in m'n zak. Ah! O. Wat leuk!'
Tot we eindelijk verder lopen én het alvast allemaal beginnen te bespreken. Dat is helemaal efficiënt. Spaart tijd. Geld. En wat al niet meer.
Op het hele brede trottoir waar we beiden met de armen wijd drentelen, alsof we gaan vliegen, bespreken we het allemaal.
Maar we horen elkaar niet. Zelfs schreeuwen heeft geen zin.
Vanwege de drilboren.
Stilte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten