WAKKER

Soms slaap ik te diep. Zo diep dat ik 's ochtends niet écht wakker ben - maar dat heb ik niet helemaal in de gaten natuurlijk, zoals de slapenden niet weten dat ze slapen - ik werk in halfslaap en ik betreed aan het einde van de dag de crèche in droomtoestand. De gezichtjes staren mij van ver aan. De mondjes beginnen te roepen en de vingertjes te wijzen. Naar mij.
De kleine waarvoor ik kom, rijdt rond op een autootje.
Dan krijg ik een klap in mijn gezicht. De kleine is afgestapt.
'Hee, dat mag je niet doen,' zeg ik zwakjes.
'Ik-blijf-hier.'
'Je moet mee.'
'Nee, ik blijf hier!' En hoppa, daar heb ik nog een klap te pakken. Recht in mijn smoel. Ik voel iets in mij ontwaken. Ergens in dit lichaam ontvlamt iets. Een klein vuurtje en het begint steeds harder te branden. Totdat de hele boel in de fik staat.
En bij de kleine tenslotte ook.