Conversatie

Zij en ik hebben op een terrasje afgesproken in de namiddag. We kijken uit op de Amstel en drinken een glas witte wijn.
'Nu is het het metéén heel gezellig,' zegt ze.
'Ja!'
'Vroeger had ik altijd het idee dat het een straf voor je was om af te spreken.'
'O, ja?'
'Het eerste half uur moest ik me echt ergens doorheen worstelen, wilde ik met je in gesprek komen. Ik had het daar ook wel eens met anderen over. Dan zei ik: het is bij haar gewoon vechten om contact te krijgen.'
'Dat wist ik niet hoor.'
'Ik had het gevoel dat ik je iets had aangedaan had, door alleen maar koffie met je te willen drinken.'
'Echt?
'Ja.'
'Ja, ik ben niet zo goed in smalltalk. Misschien is dat het?' zeg ik.
'Ik werd er in het begin zelf onzeker van. Je denkt in eerste instantie toch dat het aan jezelf ligt, dat jij zo stroef doet. Maar daarna wist ik wel: het is Elke. Dat horkerige.'
'Ik vind het altijd wel leuk iemand te zien.'
'Het is ook heel charmant. Weet je dat? Hoe jij doet.'
Ik lach horkerig.
'Ik heb er nu al spijt van,' zegt ze, 'dit had ik natuurlijk nóóit moeten zeggen.'