Ik typ, tik, tik en typ en als ik opkijk is het al 15.00 u. Ik ben de tijd vergeten, lunch overgeslagen, intussen volkomen oververhit geraakt tussen de oude boeken. Dus ik moet er even uit. Het schijnt hier prachtig te zijn, de omgeving van mijn nieuwe werkkamer, het moet hier ontzettend bruisen, leuke winkeltjes en interessante mensen.
Tot nu toe heb ik alleen nog een man te paard voorbij mijn raam zien lopen. Een zwerver. Of een oude rocker. Hij zat bovenop een knol met oogkleppen. Ze kwamen de straat inrijden en even later kwamen ze de straat, vreemd genoeg, nog eens inrijden.
Als ik de deur wil openen, gaat dat niet. Ik vergis me vast, het is de onwennigheid, en pak mijn sleutel erbij. Maar wat ik ook doe, ik kan er met geen mogelijkheid uit. Iemand buiten heeft de deur op slot gedraaid.
Ik begin het zweet van mijn voorhoofd te wissen, staar een tijd uit het raam en luister of ik misschien paardenhoefjes hoor. Is er opzet in het spel? Ik begin met mijn voet tegen de deur stampen. Die blijft op slot. Niemand hoort me, niemand ziet me. Het is stil in het Quartier Latin van Amsterdam. Akelig stil. En het ruikt muf. Heel erg muf.
Lees hier het verhaal van mijn verlosser.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dat paard is van de Heineken brouwerij. Altijd diezelfde man in zijn groene jasje. Ze hebben ook een koets, met vriendelijke mensen erop, en dat alles staat aan de Ruysdaelkade, maar nu is de hele handel tijdelijk verhuisd, geloof ik.
Een reactie posten