Vanuit de hangmat voor onze gehuurde pipowagen zag ik avond aan avond in de verte een zwart paard haar rondes draven. Met een dame op haar rug. Soms galoppeerden ze. De zon kleurde alles oranjerood. Op een zeker moment moet ik, liggend, lezend in de boeken van Alice Munro, gedacht hebben: dat ga ik ook doen. Dat moment herinner ik me niet.
Ik herinner me dat ik, een paar dagen voor we gingen, plotseling tegen de campingbaas zei: 'Misschien wil ik nog wel eens een keer een paardrijles bij je nemen. Maar je zit zeker allang vol. Ik heb het ook nog nooit gedaan en...'
Tien minuten later zat ik bovenop Alexandra.
Ik herinner me vooral het beeld. Ik zag mijzelf op dat grote, zwarte paard. Galopperend door die bak. Soepel meebewegend. In de avondzon. Het stof stoof op. Hoe Alexandra en ik één werden.
'Mama is een cowboy,' zei Jeetje.
Maar na drie lessen was van die eenwording nog steeds geen sprake. Het was vooral een zaak van balanceren bovenop die paardenrug. Een zaak van ademhalen. Blijven zitten. We draafden niet. We galoppeerden niet. Ik kon op Alexandra komen. Na de derde les kwam ik best makkelijk weer van Alexandra af. Goed, we hebben samen nog zes stappen gedraafd. Door dikke modder. Zij soppend, ik gillend.
'Het gaat om de weg, niet om het doel,' zei de campingbaas, 'je zou het elke dag moeten doen. Het is oefenen, oefenen. Oefenen.'
Ik boog mijn hoofd. Ik wist het ook wel. Terwijl ik naar de pipowagen terugliep, dacht ik aan de verhalen van Alice Munro en aan die van mij.
'Je hebt het heel goed gedaan voor de eerste keer op een paard,' riep de campingbaas me nog na. 'Weet je dat wel?'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Fijn dat je weer terug bent. Heerlijk zo'n verhaal.
Ken je het verhaal 'De modder onder je' van Proulx? Bijpassend, over rodeo.
Vooral doorzetten. Eens galoppeer je werkelijk zelf door het land. Gisteren zag ik een meisje op een zwart paard door de duinen draven. En dacht ja dat doe ik nu ook. Zwevend over het strand beleef ik de mooiste momenten.
Het is bijna niet te geloven dat ik op twee dagen tijd, twee verschillende bloggers dezelfde vraag moet stellen. Nou ja, ik moet natuurlijk helemaal niets, maar toch: hoe verteerde uw weledele derrière de paardrijlessen? Want ik hoor daar de meest verschrikkelijke verhalen over.
vrouwen voorbij dertig en paarden. Zou het zoiets zijn als mannen en hun motorrijbewijs?
http://www.willemijndicke.nl/brintablog/7-euri.html
Nu jee, wat een verschillende reacties. Mijn derrière is niet geschaad, Ivo. Dan had ik er toch iets langer op moeten zitten, denk ik. Ik ben niet van Brabant naar A'dam gegaloppeerd. En Louter, ik wist daar niets van, van die vrouwen voorbij de dertig en paarden. Ken jij er meer van? Ik dacht meer aan rodeo en zo. Maar ja, dat is natuurlijk precies... Of nee, ik dacht om eerlijk te zijn aan het strand zoals Jozef. Misschien dacht ik nergens aan. Het was gewoon het enige wat er te doen was daar. En dat probeerde ik ook eens.
Je mag weleens met mij mee naar het paard in plaats C. Zandhappen in de Noord-Hollandse polder. (goed dat je weer terug bent!)
Een reactie posten