Geluidsgevoelig

Ik sjeesde door de stad, voor de tweede achtereenvolgende dag op de vlucht voor het geluid van de drilboren, toen ik een schilder dood uit zijn autoraampje zag hangen. Eerst dacht ik dat-ie zomaar wat uit het raampje aan het hangen was. Omdat hij pauze had. Echt iets voor schilders om dan uit het raam van hun bestelbusje te gaan hangen. Pas toen ik echt vlak langs hem reed, zag ik dat hij dood moest zijn . Zijn ogen knipperden niet meer. Zijn mond stond open, precies zoals de monden van de doden open staan. Volgens mij rook ik het ook. Arme man. Hoe lang zou hij zo uit het raampje kunnen hangen zonder dat iemand het merkte? Ik fietste verder. Ineens hoorde ik overal drilboren. En eendere geluiden. Hoe hard ik ervan weggefietst was, hoe harder het klonk. Ik werd bang dat ik voortaan met van die grote oordoppen op door het leven zou moeten. Omdat ik van gisteren op vandaag ultra ultra geluidsgevoelig geworden was.