Een heel interessant essay van Marja Pruis in de nieuwe Groene Amsterdammer gelezen gisteren. Over de uitsterving van de verlegen mens. Op het balkon zat ik. In de namiddagzon. En ik dacht meteen aan Bessem.
Ik heb namelijk een personage dat hevig aan verlegenheid lijdt. Zijn naam is dus Bessem. Ik ben zijn achternaam alweer vergeten. Het komt wel vaker voor met heel verlegen mensen. Je vergeet hun naam. Je vergeet dat ze bestaan. Je schrijft hun verhaal niet af. Omdat je ze niet opmerkte in al hun onbeduidendheid.
In het artikel gaat het erover dat verlegenheid tegenwoordig als een psychische afwijking wordt gezien die behandeld moet worden met medicijnen en trainingen. Eigenschappen als bescheidenheid en gereserveerdheid zijn niet langer acceptabel. Om te kunnen slagen in het leven moet je jezelf kunnen laten horen, over assertiviteit beschikken en in staat zijn om gretig deel te nemen aan het sociale leven. Maar ook: uit verlegenheid worden de grootste schreeuwers en de mooiste dingen geboren.
Ik kan het hele stuk wel over gaan schrijven. Koop het blad. Deze week zelfs maar 1 euro!
Bessem strikes back.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Bessem? Dat is net zo'n naam als Rebert.
Marja Pruis is soms verlegen ja.
Goed stuk inderdaad. Vooral de laatste zin over hoe de grootste schreeuwers en de mooiste dingen uit verlegenheid geboren worden.
Een reactie posten