Meta kletsje

Lieve lezer,
Willem natuurlijk.
Elsbeth, vannacht dacht ik aan je. Hoe het met je zou zijn. Jij was blij dat ik er weer was, schreef je na mijn vakantie. Ik heb daar nooit op geantwoord, ik geloof dat ik dat niet altijd even goed doe, ik ben gewoon in stilte gevleid.
Net las ik het stukje van Jan van Mersbergen, zo begin ik heel vaak mijn dag, en hij had het over het aantal lezers, althans mensen die zijn blog openden.
Ik houd alweer dik twee jaar dit weblog bij en heb nog steeds geen idee hoeveel lezers ik heb. Ik kan dat nergens terugvinden, noem me dom. Heel soms schiet het door mijn hoofd. Zoals nu. Maar het exacte aantal lezers weten zou tegen me werken. Als ik buiten de familiekring niemand bereik, ben ik lichtjes teleurgesteld. Als het er honderdduizend zijn, wat nu in principe mogelijk is, dreigt er blokkade-gevaar. Daarvoor is dit geklets te profaan. Als het er enkele tientallen blijken, wat het meest waarschijnlijk is, is dat leuk maar niet opzienbarend. Want het zijn er geen honderdduizend.
Maar zelfs als ik alleen voor mijn moeder schreef, ging ik hiermee door. Waarom?
Omdat ik een opportunist ben. Omdat ik het meestal leuk vind om te doen. Soms ervaar ik het als een moetje, dan is het laat, heb ik hier nog geen stukje geschreven en dan weet ik dat mijn moeder erop zit te wachten. Dus dan sleep ik me naar m'n laptop en begin maar wat te tikken. En altijd komt er wel iets. En altijd knap ik er van op. Uiteindelijk komt alles neer op eigenbelang.
Groetjes, Elke.
O ja, de Jeetje stukjes zijn volgens mij het populairst. Terwijl ik juist probeer die met mate te brengen. Omdat ik anders een geobsedeerde moeder lijk.