Halfaapje

Vriendin S. had gevraagd of ik mee wilde gaan. Dus vergezelde ik haar vanochtend naar haar eerste echoscopie.
'Als ik maar niet bij je bevalling hoef te zijn,' had ik al meteen gezegd. Vriendin S. is alleenstaand en zwanger. Jaren geleden heb ik eens een bevalling van een vriendin bij moeten wonen. Samen met een stel andere vriendinnen. En oermuziek. Die vriendin is niet lang daarna naar Afrika verhuisd. Waarschijnlijk om haar stamidealen nog dichter te kunnen benaderen. Nooit meer iets van vernomen. Ik wil niet dat iemand me ooit nog dwingt bevallingen bij te wonen. Vriendin S. weet dat wel. Zij heeft niets met stamprincipes en zogenaamde vrouwensolidariteit. Waarschijnlijk wil ze mij er niet eens bij hebben.
'Misschien is er wel niks te zien,' zei ze toen ze plaatsnam op het bed.
‘Je hebt toch een test gedaan,’zei de echoscopiste.
‘Ja, maar…’
'Laten we eerst eens gaan kijken.’
De stilte hing in het kamertje tot op het scherm het halfaapje verscheen dat in vriendin S. bleek te huizen. Met in het midden een snel kloppend hartje.
'Ziet er goed uit,’ zei de echoscopiste. ‘Ik kijk nog even wat rond.’
We keken met z'n allen nog wat rond in het lichaam van vriendin S. Het was donker daarbinnen. En spooky. Er zat er maar één.