Deze morgen werd ik opgeschrikt door een bericht op Facebook van twee mensen die heel binnenkort voor een jaar naar het Franse platteland vertrekken. Het opschrikken gebeurde omdat wij dat heel binnenkort niet gaan doen. Het ziet er zelfs naar uit dat wij nooit voor een jaar naar het Franse platteland zullen vertrekken. Terwijl ik hoognodig een jaar naar het Franse platteland moet. Ik was het al een tijd vergeten, maar Facebook herinnerde mij eraan. We moeten weg.
'Waarom wil je nou ineens naar het Franse platteland?' zegt hij.
'Het hoeft niet perse het Franse platteland te zijn,' zeg ik. 'Whatever.'
'Jij kan gewoon schrijven,' zegt hij. 'Maar wat moet ik dan doen, een jaar op het Franse platteland?'
'Gewoon. Die E-books maken. Daar zijn jullie toch mee bezig?'
'Er is er nog niet één verkocht.'
'Het kan heel erg goed gaan lopen. Dat kan toch?'
Het gesprek eindigt met het Nederlandse platteland. Ik wil ook wel naar het Nederlandse platteland vertrekken als dat voor hem makkelijker is. Het is een stuk minder idyllisch. Maar het blijft het platteland. In Groningen is alles ook heel anders.
'Jij wil altijd overal weg,' zegt hij.
Daar heeft hij gelijk in, maar ik ga nooit ergens weg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Niet om dat het La Provence is, maar voor de lavendelvelden zo geurig en het zachte paars dat je daar enkel vindt. En het hartelijk terug zien van de vele vrienden met het typisch accent.
Een reactie posten