Ezel

Ik zag eindelijk weer eens een ezel. Ze stond in de kinderboerderij en leek zwanger, maar ze was gewoon te dik en net aan de dood ontsnapt. De vrijwilligster die de ezels verzorgde en die korsten op haar gezicht had, eentje precies tussen haar wenkbrauwen, als een groot en grillig derde oog, zei dat het beest verpulverde hoeven had en dat ze haar daarom af hadden willen maken. Als zij er niet was geweest. Nu behandelde de vrijwilligster de hoeven tweemaal daags met teer. Zij reed op hoog niveau paard en deed dressuur en wist zodoende veel van hoeven.
'Ik heb op hoog niveau gereden,' zei ze er toen bij. 'Vroeger.'
De ezelmevrouw krabde kort aan haar derde oog. Ik zag haar pluizige haar. Halverwege de dertig was ze misschien. Wat was er gebeurd tussen vroeger en nu?
Ik keek van de ezelmevrouw naar de ezel.
Normaal zou ik nooit zo lang naar een ezel kijken, maar sinds wij er met eentje op vakantie zijn geweest, kijk ik er toch anders tegenaan. Het is een bekend beest geworden. Ik sta dichtbij de ezelwereld.
'De ezel is geen vrolijkerd,' zei de kapper vandaag. 'Het is van naturen een depressief beest. Je had beter met een schaap kunnen gaan lopen.'