Deze hele week schrijf ik niet, maar geef ik les aan twaalf mensen die schrijven. We zitten in een klein lokaal. De tafels staan in carré-vorm en ik zit aan het hoofd ervan. Met achter mij het whiteboard. Er wordt hard gewerkt. Opengeklapte laptops staan op tafel. Alle ogen gericht op de kleine schermpjes. Een enkeling doet het met de hand. Dat ziet er kalm uit. Maar dat is omdat ik het niet hoor. Ik zit gebogen over mijn rode schrift en schipper met de uren. Steeds opnieuw maak ik tijdschema's en schrijf namen op, wie heeft net voorgelezen en wie is daarna aan de beurt. Hoe lang moet een korte pauze duren? Wanneer is die nodig? Hoeveel tijd gaat er zitten in het bespreken van een stuk tekst? Hoeveel tijd mag je daarvoor nemen zonder de dynamiek te verstoren. Om mij heen is er het tikken van vingers op toetsenborden. Steeds harder slaan ze op de toetsen. Steeds sneller gaan ze.
Op het bord schrijf ik dingen op als: Show, don't tell. Schrijf het gevoel niet op, laat het de lezer voelen. Suggestie.
Een tijdlang hoor ik alleen het typen. Daarna beluister ik hoe mijn cursisten op dag twee al - stuk voor stuk - terecht zijn gekomen in vreemde werelden. Hoe twaalf nieuwe universums zich openen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten