Sinds de invoering van email is het begonnen en nu telefoneer ik vrijwel nooit meer. Een enkele keer met mijn moeder. Als zíj mij belt dan. Want zelfs mijn ouders durf ik niet goed te bellen. Als ik eenmaal iemand aan de lijn heb, durf ik namelijk ook niet op te hangen. Pas als mijn vader zegt: 'ik krieg pien an mien oor' weet ik dat het mag.
Neem het bellen van de tandarts of de kapper. Ik ben bang dat die lui net echt ontzettend aan het balen zijn van hun werk. Dat ze altijd maar in die open monden moeten wroeten, of op iemands kop zitten te kijken. En dan bel ik weer met mijn vraag.
Soms moet ik echt iets melden. En dan is mijn elektronische post of sms niet aangekomen. Of men heeft gewoon niet direct gereageerd. In elk geval ik krijg geen antwoord op mijn dringende schrijven. Dan zit ik echt heel diep in de piepzak. Gisteren was ik de hele dag chagrijnig. Zeg maar: depressief. Omdat ik iemand op moest bellen om te zeggen dat ik vandaag wel bij haar kon komen, in plaats van zij bij mij.
(Tijdens een telefoongesprek had ik dit ook allemaal niet gezegd trouwens)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Kiend toch...!
bellen is ook verschrikkelijk
helemaal mee eens
Een reactie posten