Het verzinnen van een naam

Het verzinnen van een titel doet me denken aan het verzinnen van de naam van een kind, al vind ik zo'n boek geen kind van mij.
Een crime! In de weken voor de geboorte droomde ik elke nacht dat de naam totaal verkeerd was. Zó moest ze niet heten. Of hij. Wat het ook zou worden. Het mocht dié naam niet hebben. Nachtmerries had ik ervan. Maar wachten tot het geboren zou worden, dan weet je het wel, zeiden de mensen geruststellend. Dan zie je meteen: Dit is...!
Maar toen ik het kind voor het eerst aanschouwde, wist ik het nóg niet. Het was een heel erg leuk - een geweldig - meisje, kon ik wel concluderen. Maar of dit nou Julie was? Dé Julie Marie An. Geen flauw benul. De naam zei me niet veel. Maar ik wist dat 't belangrijk was. Dat je je later naar je naam kunt gaan gedragen. Vorm en inhoud gaan op den duur samenvallen.
We hadden er vantevoren met niemand anders over gesproken. Om inmenging te voorkomen. De naam van het kind moest helemaal van onszelf zijn, vonden we. In tegenstelling tot de titel van zo'n bundeltje. Dat mag best strategisch gekozen worden. De titeltjes heb ik dus overal al laten vallen. En iedereen vindt inderdaad iets anders. Soms vindt men hetzelfde.
Maar dan nog weet ik niet wat ik vind. En morgen moet het toch echt rond zijn.