'Ik wil bij ons liggen,' klinkt het door de babyfoon.
Het is kwart over vijf in de ochtend. Dag 1. Van werkweek 1 in 2008. Ons is nét precies zonder kleerscheuren beneden aangekomen.
'Ik wil bij ons liggen.'
Stilte.
'Ik wil bij óns liggen.'
Weer een stilte.
Ons zucht. Ons was er zo perfect tussenuit gepiept. Ons was op blote onhoorbare tenen de slaapkamer uit, traptreden af, langs de voordeur van de scherp horende muze geslopen. Met succes. Ons wilde aan ons' eerste espresso nippen. Niets lekkerder, dacht Ons tevreden, dan een eerste koffietje in de heel vroege ochtend. Een stapel nog ongelezen kranten en tijdschriften voor ons.
'IK WIL BIJ ONS LIGGEN!' Haar gevleugelde uitspraak. Duidelijker kan ze zich niet uitdrukken.
In de stilte die nu volgt, schreit ze. Waarom heeft Ons mij verlaten?
Ik zet het hele kleine geurende kopje, met een heel klein klapje, terug op tafel.
En aanvaard de terugtocht.
3 opmerkingen:
Tja, daar kan ons natuurlijk niet onderuit. Dat mag zelfs niet :)
Trouwens Elke, ik zat te neuzen (of neusen?) in mijn oude weblogberichten en zag toen sinds wanneer ik jou "ken". Of in elk geval, jouw schrijven. 5 april, kijk maar:
http://wakkerworden.blogspot.com/2007/04/lava.html
wat een fijne reactie
!
ik herinner me van jouw verhaal meteen de steeds terugkerende vraag over een hond.
(pauze waarin ik dat even snel verifieer voor het geval dat dat absoluut niet klopt maar jawel)
O, o, wat een complimentjes zo aan het begin van de week! Ben benieuwd naar je debuut. Wanneer kunnen we die verwachten?
Een reactie posten