De Zweedse werd als laatste uitgekozen. Dat haar dit overkwam. Ze rolde kort met haar ogen, verifieerde even of de presentatoren echt geen grapjes maakten, maar ze meenden het. Zíj mocht naar voren komen. De Zweedse glimlachte kort naar haar man en twee kinderen. Bij het opstaan, stootte ze haar hoofd aan de zonwering. Even later stond ze in de kleine arena. In het felle zonlicht. Naast de Britse mevrouw en de Spaanse meneer vol tatoeages. Hier zou het zo dadelijk allemaal gaan gebeuren.De presentatoren van de show voerden de spanning op.
De Zweedse was niet persé dik maar heel erg grof gebouwd. En lang. Ze droeg een korte beige broek en een gebroken wit hemdje erbij. Misschien hield ze niet van kleur. De Zweedse zweette. De structuur van haar huid was grof en groezelig. Maar verder paste ze niet in het vulkanisch landschap. Ze torende overal bovenuit, boven de kamelen, de mensen, de giraffen en boven alle dode vulkanen. Maar ze trilde als een klein weerloos meisje nu iedereen naar haar keek. Die aandacht was ze niet gewend. Ze bleef lachen van de zenuwen. Haar gebit was veel te groot en te geel.
De presentatoren werden inmiddels bijgestaan door tromgeroffel van een bandje.
Vlak vóór de Zweedse begonnen de krokodillen te bewegen. Daarachter zat haar familie. Op de tribune. Waar ze net nog gewoon tussen de mensen zat. Heel kort bewoog ze haar vingers naar haar kindjes. Ze wist dat ze niet meer terug kon. Nu ze aan haar nieuwe leven geproefd had.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
groezelig...dat woord ben ik lang niet tegengekomen.
Een reactie posten