Een vlot gevoel

Yoga met gelijkgestemden. Dat zou ik voor het eerst gaan doen gisteravond. Het was aan de andere kant van de stad, in Bos en Lommer ergens. In het begin was dat een obstakel maar ik had de juffrouw al gemaild en algauw vond ik dat dat de pret ook niet mocht drukken. Tram 12 zou me er in een kleine twintig minuutjes naartoe brengen. En ik was al rijkelijk laat met het plan om met de yoga te beginnen. Ik zou sowieso een maand op de anderen vooruit lopen, in het proces. Maar ik hou er wel van om voor te lopen. Het geeft een vlot gevoel. Je kunt me 's nachts wakker maken voor een vlot gevoel.
Een halte te laat stapte ik uit in het onbekende stadsdeel. Het was donker, koud en glibberig. Met mijn rugzak op mijn rug, en mijn I-phone als routeplanner in mijn hand stapte ik voort. Best vlot, al zeg ik het zelf. Ik dacht wel: oei, dit is erg ver van huis. Ik dacht ook nog: het moet dichterbij te vinden zijn. In elk buurthuis wordt dit soort yoga gegeven. Maar ik was die cursussen op mijn zoektocht niet tegengekomen. En ach, ik was een grootstedelijk type. In wezen zelfs een globetrotter. Dat wist niemand. Maar je zou het kunnen zien aan mijn vrije loopje. Het voelde ook eigenlijk alsof ik mijn backpack weer om had. Ik was niet iemand die zich liet beperken door afstand, lichamelijke rondingen of wat dan ook. Helemaal niet. Ik was avontuurlijk en op weg naar mensen zoals ik. Steeds vlotter werd mijn pas.
En toen viel ik.