Tijdens de lunch spreken we de nabije toekomst door. Binnen nu en een half jaar verandert er veel. We hebben er nog geen flauw vermoeden van hoe dat uitpakt. We kunnen er alleen maar naar gissen. Er lijkt niets aan de hand. We eten een broodje met kaas uit de oven en drinken een kopje thee, als anders. Maar er zullen hoe dan ook dingen veranderen, al besluiten we tot juli vastgeplakt op onze stoelen te blijven zitten.
Daar zijn wij heel kalm onder. Vreemd kalm. Misschien wel onderkoeld. Volgens mij hebben man en ik allebei dat we onderkoeld raken, zodra er grote dingen staan te gebeuren. Dingen die we eigenlijk niet kunnen overzien.
We hebben ons huis heel hoogstwaarschijnlijk verkocht. De financiën voor het nieuwe huis zijn rond. Het een en ander heeft consequenties waar over nagedacht dient te worden. We moeten dingen gaan organiseren. De spullen moeten in juli uit dit huis zijn, en naar dat andere huis gebracht worden. Er moet daar een wc verplaatst worden. Er moeten vloeren komen op drie verdiepingen. Vloerbedekking moet eruit. Muren in acht kamers moeten wit gemaakt worden. We moeten dit zo coördineren dat het binnen een week allemaal keurig netjes gebeurd is. Zodat wij er op 7 juli in kunnen trekken.
'We hebben dan wel slaapgebrek,' zeg ik. 'Dat moeten we ook meerekenen.'
Man knikt ernstig.
In juli verhuizen we namelijk, maar begin mei is er al iemand bij ons komen wonen die we nu niet kennen. Die ik nog gewoon als een zware bloemkool placht te omschrijven. Als een last die ik meetors. Maar die tegen die tijd al bij ons zal horen, alsof ze er altijd is geweest.
Om ijzig kalm van te worden.
Het kan voorkomen dat ik de komende twee weken onregelmatiger publiceer hier. Dat is vanwege deadlines. In de heel, heel erg nabije toekomst, heb ik nog gewoon twee deadlines. Net als anders.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik voel met je mee. Zelf werden we, een paar maanden voor mijn uitgerekende datum, uit ons huurhuis gezet. Ik herinner me nog het telefoongesprek met de huisbaas. Mijn zwangere lijf vol hormonen. De huilbui die volgde. Huurhuizen in ons prijssegment zijn heel schaars in Engeland, we hadden er heel lang over gedaan het huis te vinden. Maar nu hebben we een nog veel mooier huis. En ja, het was hard werken. Bovenop het slaaptekort. Maar er kwam hulp uit allerlei hoeken, zelfs helemaal overgevlogen uit Nederland!
Tel maar af, over een maandje of 6 zit je in je mooie fijne nieuwe huis. Met een lief babietje. (En flinke wallen onder je ogen)
Karien, uit je huis gezet worden, lijkt me wel even wat anders ja. Gruwelijk. Wij besluiten dit tenminste wel uit eigen beweging.
Een reactie posten