Prijs winnen

'Jee! Jij hebt ook een bolle toet gekregen,' riep een belangrijk schrijver uit zodra hij mij zag.
'O, echt?'
'Ik vind het wonderlijk hoe gezichten van mensen kunnen veranderen.' Hij bestudeerde me als een ornitholoog. 'Ja, de harde kern blijft hetzelfde, maar verder...'
Ik was gisteren weer bij de uitreiking van de BNGprijs. De prijs voor het oeuvre van schrijvers onder de veertig. Na twee boeken kun je daarvoor genomineerd worden. Dan heb je een oeuvretje. Zolang die prijs bestaat - sinds vijf jaar - ga ik al naar de uitreiking ervan. Behalve de allereerste keer toen vriendin Esther de prijs won. Toen ik er eigenlijk had moeten zijn. Maar ik besefte nauwelijks dat er iets gaande was. De prijs was nieuw, kreeg weinig aandacht en volgens mij was de uitreiking in een andere stad dan Amsterdam. Ik weet nog dat ik laat op de avond een sms kreeg met: 'Ja! Gewonnen!'
De jaren daarna was ik er vooral omdat Jan zou winnen. Hij werd drie keer genomineerd voor zijn oeuvre, maar ook gisteravond ging iemand anders er met het geld vandoor. Een oefening in nederigheid, waarschijnlijk.
Ik zag de prijs in aanzien groeien. (Ofwel: publiciteit.) Ik zag het publiek verdubbelen, tegelijk met het prijzengeld. Ik zag de fotografen toestromen, de literaire wereld in de zaal plaatsnemen. Gisteren scande ik de gezichten van de recensenten die op dit moment misschien de proefdruk van Lastmens op hun nachtkastje hebben liggen. Maar ik kon er niets aan aflezen.
Elk jaar zit ik daar al met het idee dat ik ook ooit op het podium zal zitten, tussen de genomineerden. Ik had nog geen boek geschreven toen ik dat al wist. Het lijkt hoogmoed. Maar het is een vooruitziende blik. Of ik zal winnen, weet ik niet. Over vier jaar word ik veertig. Dus volgend jaar kan ik in principe genomineerd zijn. En een jaar (of twee jaar) daarna als mijn derde boek uit is, ook nog. Het lijkt me niks om daar te zitten. Het is ook een onzin-prijs. De spelregels zijn niet duidelijk. Maar toch wil ik 'm een keer winnen.