Luciferhoutje

Ik zat alleen in de kroeg met een cappuccino, rekte mijn pijnlijke linkerrib uit als een harmonica, en dacht na over mijn leven tot nu toe. Ik was daar de laatste tijd helemaal niet meer aan toegekomen. Omdat ik een paar minuutjes over had voordat mijn afspraak zou arriveren, besloot ik die te benutten. Ik probeerde mijn leven tot nu toe op een rijtje te zetten, overzicht te krijgen en conclusies te trekken. Maar daar was het toch wat lawaaierig voor in dat cafeetje.
Er gaat veel uit mij op het moment en het wordt tijd dat er ook weer eens iets in komt, dacht ik alleen maar. En ik zag ook de dubieuze connotatie hiervan.
Toen kwam mijn afspraak binnen. Met frisse rode wangen en een muts op zijn hoofd.
'Jij blijft een luciferhoutje!' riep hij uit terwijl hij mij gedag zoende.