Misantroop

We zaten in de weerribben met z'n drieën. 's Avonds ook met Bill Compton en Sookie Stackhouse uit de serie True Blood. We verbleven in een huisje van staatsbosbeheer. Er was een bad, een houtkachel en natuur.
Het was er doodstil. De stilte van geen mensen om je heen hebben.
Het is heel wat anders dan de stilte in Amsterdam. Of wat daarvoor doorgaat. Hier is het nooit stil. Ook ver na middernacht niet. Ook niet als de peuter van de buren eindelijk diep in slaap is en als zelfs in het appartement van de muzikanten aan de overkant het licht uitgaat. Altijd zoemt en lispelt het en is het een drukte van belang boven, onder, links en rechts van je. Wij, arme zielen, hebben alleen onze eigen piepkleine, zelfgecreëerde vacuümpjes waarbinnen we in stilte kunnen wonen.
Je hoort dus echt energieën van mensen. Of nee, je merkt ze op als ze er niet zijn. En wat een geweldig grote opluchting dat is.
Ik ben ook eigenlijk een misantroop.