Kan dit nou wel goed komen? Trekt dit nog ooit recht? Zo ja, dan vraag ik me ernstig af: Hoe. Het heeft namelijk alle schijn tegen. Het wordt alleen maar erger. Grotesker. Ik kom steeds verder uit het lood.
Het derde trimester is aangebroken. Betekent dat ik inmiddels een hele fikse bloemkool in een emmer water meesjouw. Het serieuze zwellen zal inzetten. Vandaag is het begonnen. Ik zag het net.
Het vocht wordt opgeslagen. Het vet vastgehouden. De tred zwaarder/logger/pijnlijker. En mijn blik wordt vermoeider. Het knappe is er nu onderhand echt af.
De tijd verstrijkt. Ik begin steeds meer binnen te willen blijven, mij afzonderen en een beetje liggen dromen/wegkwijnen. Maar mijn boek gaat straks uitkomen. En ik zal juist naar buiten gaan! Ik ga voorlezen. Mij onthullen. De spreekwoordelijke schijnwerpers in. Met zo'n gezicht.
Tegenover mij in de metro zat vandaag een Surinaamse vrouw met benen als ballonnen. Die van mij pasten er minstens vier keer in. Ik wou dat ik eeuwig in die metro kon blijven zitten met haar. Het hielp. Het was fijn me weer even iel te voelen.
Maar binnen een maand zou ik haar ingehaald hebben.
1 opmerking:
het komt goed en het trekt recht. En als dat niet zo is, is het ook goed. sola fide.
Een reactie posten