We zaten boven bij de houtkachel en spraken over het befaamde Hier en Nu. Daar waar het allemaal schijnt te gebeuren. Buiten loeide de wind.
'Wanneer ben jij eigenlijk helemaal in het hier en nu?' werd mij gevraagd.
'Als ik aan het bevallen ben,' zei ik. Het is nu toch alweer dik anderhalf jaar geleden dat ik in dat Hier en Nu geweest ben. Met m'n hele hebben en houwen en m'n gedachten erbij. En ik zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer terechtkomen. Een treurig vooruitzicht.
'Wat ben je dan altijd aan het doen?'
'Ik weet het niet,' zei ik, 'ik kan daar gewoon niet helemaal komen.'
'Ben je dan steeds dingen aan het denken.'
'Nee, niet bewust of zo.' We spraken verder over de afwezigheid. Over hoe het is om met iemand te zijn die behoorlijk veel moeite heeft met aanwezig zijn. Over dat de meeste mensen het Hier En Nu niet echt kennen, en of het geen overschat begrip is. Zodra ik kon praten, nam ik een fantasievriendje en was ik weg. Maar waarvan. Sterven zal ook wel een bezigheid zijn die in het Hier en Nu plaatsvindt. Maar dat was het dan ook meteen. We schonken een portje in en droomden allebei even weg.
'Mamaaa! Papaaa! Waar zijn jullie?' werd er toen van beneden geroepen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten