Noodlot

Nog voor ik de Nesciobrug op was, liep ik alweer, luisterend naar de stem van Tom Lanoye en het belang van de Griekse tragedie, eenmaal van de trap af, begon ik wel wat te hollen, tot Lanoye was uitgepraat, maar dat was net voorbij het woonwagenkamp al - ik had de eerste helft van het programma een paar dagen geleden beluisterd - stilstaand zocht ik een nieuw geluid op m'n I-pod, het werd Anton Valens, en ik liep en ik rende en ik liep en ik rende, en ik kreeg koude oren, en toen ik de trap van de volgende brug op wandelde, had Anton Valens het net over angst om post open te maken en angst om te groeten, en ik dacht aan mijn eigen gesloten enveloppen van vroeger en nu ook nog wel, en mijn eigen problemen met het groeten, bovenop de brug passeerde ik een paar verwaaide en zo te zien verdwaalde toeristen, die ik niet groette natuurlijk, pas beneden begon ik weer vaart te maken, ik rende camping Zeeburg voorbij en toen wilde ik alwéér heel heel erg graag stoppen, ik dacht; je hebt geen doorzettingsvermogen, dit is je ware aard, als je nou niet doorrent, betekent het dat je je boek nooit afkrijgt en mee dat ik dit dacht stopte ik met alles, er was geen beweging meer in mij te krijgen, omdat ik absoluut maar dan ook absoluut niet van dit toontje gediend ben en ik weiger mee te doen met het noodlotdenken, voor je het weet zijn mijn kinderen weer gestorven als ik nu niet beter mijn best doe, ik ben geen Griekse tragedie, na een tijdje begon ik weer te rennen en dacht ik - tot ik thuis was - aan het verhaal Angst van Biesheuvel waar ik de ochtend mee begonnen was. Hoe geweldig dat was.