Het is meer zo dat mijn reisgenote kletst en ik haar side-kick ben. Ik zit er vooral bij te kijken. Naar de mimiek. De amazing things everywhere! De glimlachen. De welgemeende interesse. Het beste Aziatische eten ter wereld hebben ze in Queens, de beste pizza van New York is daar, het meest fantastische..
Het valt mij op dat ik steeds zoekende ben naar de andere kant. Alsof die meer waarheid zou bevatten.
'Het is toch ongelooflijk,' zei ik toen we terug naar huis liepen, 'dat opgewekte gewauwel van die Amerikanen.'
'Maar jij bent continu heel cynisch,' zei ze.
'Ik?'
'Ja, elke zin zeg jij wel iets cynisch.'
'Vind je dat?'
'Ja.'
Ik vroeg haar om bewijsmateriaal. Hoezo en wanneer. Zij vond dingen cynisch die voor mij niets met cynisme te maken hadden. Maar het gaf te denken. Ik vind cynisme ook zo makkelijk.
'She is the more open one of you two,' zei laatst een opmerkzame kunstenaar op een terras.
Iedereen die we hier ontmoeten, is trouwens kunstenaar - of anders wel acteur, rapper - en maakt heel belangwekkend werk. Deze man had bijvoorbeeld in tien jaar één schilderij verkocht. Maar dat lag dus niet aan zijn kunst. Er was geen spoor van twijfel aan zijn eigen kunnen te ontdekken.
'Kwaliteit en verkoop heeft niéts met elkaar te maken,' scandeerde hij.
'Are you famous?'
'Yes, I am. Zoek me maar op op internet.'
Ik was in een boekwinkel toen er een vrouw binnen kwam rennen met een boek in haar hand.
'I wrote a book! I wrote a book!'
'Wow. Thát. Is. Fantástic,' zei de boekhandelaar.
'It actually ís a very good book,' zei de vrouw. 'Very important.' En ze begon te vertellen waar het over ging. Ze nam de tijd. De boekhandelaar luisterde naar haar en gebruikte het ene na het andere superlatief. Alsof deze vrouw de eerst was die het plan een boek te schrijven had opgevat én uitgevoerd. Ik kon niet goed zien of ze het boek in eigen beheer had uitgegeven, en nu hoopte dat de boekhandelaar een partij boeken zou aanschaffen of dat het boek bij een gerenommeerde uitgeverij was uitgegeven en zij de sales-afdeling een handje hielp. Maar dat doet er misschien ook niet toe.
Wat mij wederom trof was de absolute zekerheid van deze vrouw dat zij iets goeds gemaakt had.
Na een tijdje verliet de vrouw die een boek geschreven had de boekwinkel met rode wangen. De boekhandelaar bladerde een paar seconden in haar boek, legde het in een hoek en ging weer verder met zijn werk.
Als ik een voet buiten de deur zet, is het standaard: 'Hi Sweetheart, how are ya doing?' Of 'Have a nice day, young lady.'
Op een ochtend kwam ik buiten met een wat somber gemoed, en ik kan niet anders dan toegeven dat dat 'Hi Sweetheart' wél werkt. Mijn pas werd hoe langer, hoe lichter bij elk vriendelijk woord.
Als je even stilstaat, word er gevraagd of ze kunnen helpen. Haal je je metrokaartje wat te sloom door het apparaat, stopt er een willekeurige passant om het even wat sneller voor je te doen. Kijk je hulpeloos, dan wijst iemand je de weg.
Die Amerikanen zijn amazing.
Misschien moest ik hier eens niet cynisch over doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten