Oud worden

Ik herinner me dat we samen in de schaduw van een boom zaten te tekenen en te schilderen, twintig kilometer van Rome, je kon een spiegelei bakken op de weg dus we bleven onder die boom zitten en zodoende ben ik nooit in Rome geweest, ik herinner me dat we door de regen in een Spaans plaatsje liepen op slippers, allebei in een pantalon van zijn kleine moeder, onder een grote Burberry paraplu, ik herinner me ook de dag dat hij bijna stierf aan een hersenvliesontsteking, het moment dat hij geplaagd door waterpokken de ijskoude Amstel in wilde springen, en ik zie nu steeds de grote grove lijnen, hoe we samen opgroeiden, de gekraakte boerderij verlieten, een eenkamerflatje in Culemborg betrokken, hoe we verhuisden van een heel fijn appartement in de Amsterdamse Rivierenbuurt, naar een saaie maar ruime nieuwbouwwoning op IJburg, omdat vijf jaar na het eerste meisje, het tweede meisje op komst was en ruimte en een tuintje om voorrang vroegen. Zo gingen we van begin twintigers, naar dertigers, tot de veertiger en vijftiger die we nu zijn. Hij de kalme, en ik de onrustige van het stel. Een heel gewoon verloop van de dingen, als ik het zo overzie, in een leven dat op geen enkele wijze uniek te noemen is, behalve dan dat het het onze was.