We werden de galerie ingetrokken door een man met een prachtig strak lichaam, lang krullend haar en make-up. Hij was de galeriehouder en kunstenaar van ijssculpturen. Momenteel exposeerde hij werk van iemand die zijn leven lang al bezig was zijn onderbewuste te schilderen, en hij bleef er maar op hameren dat de man in kwestie veel filosofische kennis had en die ook in zijn werk gebruikte. Het was - al met al - niet zomaar een droomwereld.
Even later liepen we het onbewuste van een belangrijk kunstenaar in. Het werd bevolkt door bomen met menselijke eigenschapen. Overal bomen.We glimlachten naar de galeriehouder en zeiden af en toe 'waanzinnig.'
'Dit zijn de lelijkste schilderijen die ik ooit gezien heb,' zei E.
'Spuuglelijk,' zei ik.
De galeriehouder liep voor ons uit, steeds dieper de krochten van het souterrain in, en bleef ons op bloedserieuze toon vertellen over de allesomvattende betekenissen van de ontwortelde bomen. We bekeken de ene na de andere wandelende boom. Tot de man een walk-in vriezer openmaakte, en ons zijn eigen ijssculptuur liet zien. Het was een kitscherig ding, het deed denken aan Frozen. Daar stonden we in een kelder ergens in Brooklyn met een ijskunstenaar. Voor een gigantische vriezer.
Ik bekeek de dikke deur. De hendel aan de buitenkant. Zijn wijd opengesperde ogen. De blauwe ogenschaduw. Die grimas.
'Ga maar even dichterbij kijken.' Hij maakte een uitnodigend gebaar met zijn armen. Hij wees de vriezer in. 'You're welcome.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten