Violent Women

'We moeten een wapen,' zei ik.
Het was half vier in de nacht. We waren tegelijkertijd wakker geworden.
Het was alsof er mensen bij ons in het souterrain hadden staan overleggen. Op een steeds gejaagdere toon werd er gesproken. Ze konden ergens niet naar binnen. Ze hadden het over 'two ladies.' Tot er een deur werd dichtgeslagen. Er klonk gekraak op de trap.
'Eva?' had ik voorzichtig gevraagd. 'Ben je wakker?'
'Ja, what the fuck is dit!'
Een seconde later stonden we in ons ondergoed tegenover elkaar. Two ladies. Slaapmaskers bovenop het hoofd als piratenlapjes.
'We moeten een wapen,' zei ik nog een keer. 'Voordat we gaan kijken.'
'Damn,' zei ze.
Zij pakte de grote bierfles die we leeggedronken hadden. Ik stopte een kurkentrekker tussen mijn vingers, ik zou met één haal iemands gezicht open kunnen rijten. Het huis waar we wonen telt vijf verdiepingen. We moesten alle kamers gaan controleren. Oók de gewelfde kelder.
'Wacht,' zei ze beslist. 'Telefoon meenemen.'
'112 kun je hier zeker niet bellen?'
'911. Van die serie, weet je wel.'
'Ok.'
En daar gingen we, eerst de kelder in. Zoals in de film.
We waren die avond naar een concert geweest in Prospect Park van de Violent Women & Kirstin Hirsch. Het was althans de bedoeling dat we de Violent Women hadden gezien. Toen we in het park aankwamen, bleek dat we ons een dag in de datum hadden vergist. Het concert was de dag ervoor geweest. Door de nacht liepen we terug, door frisse en minder frisse buurten.
'Het is een voordeel dat we oud zijn,' had ze nog gezegd, 'we kunnen nu overal lopen zonder lastig gevallen te worden.'
En toen we daar liepen,  de violent women, ik met de kurkentrekker vooruitgestoken, vroeg ik me af of dat nu ook het geval zou zijn.