In charge

Zo, ik ben inmiddels al een paar uur in charge. En dat voelt meteen een stuk beter dan van een enorme afstand naar je gezin zitten kijken, als naar een gesloten bolwerk, er verder niet bij te kunnen.
Jammer alleen van mijn nek.
Toen ik rond zessen wakker werd, was 'het' in mijn nek geschoten, en nu loop en zit ik kaarsrecht, als een voornaam mens. Wat ik in wezen ook ben. Ik herinner me ineens weer de woorden van een collega die het ooit waagde me voor seksloos juffertje uit te maken.
Maar goed, met 'het' in mijn nek, en tranen in mijn ogen, heb ik rond elven man uitgezwaaid die de komende twee weken in een caravan aan zee zal bivakkeren.
'Be well,' zei ik.
'You too.'
'If it be your will.'
Dat laatste was natuurlijk niet waar, maar die muziek stond op en het klonk mooi, nederig. Ik ben op zich wel voor nederigheid. Maar al te nederig moet een mens toch ook niet worden. Dat voel ik nu ik  dus een paar uur in charge ben, het helemaal voor het zeggen heb, in mijn huis met mijn dochters.
Ergens in de duinen mijn man in een caravan.
Misschien heb ik wel teveel gebogen de laatste tijd en is 'het' daardoor zodanig in mijn nek geschoten dat nu zelfs het kleinste buiginkje al een afgrijselijk, stekende pijn veroorzaakt. Ik weet het niet. Wel hoop ik dat 'het' dan ergens goed voor is.