Echt

'Ben je goed?' had mijn vriendin nog gevraagd. 'Weet je waar de fietsenplek is?'
'Ja natuurlijk,' zei ik. En wandelde een andere richting op dan zij liep. Zij ging mensen bezoeken, ik moest niet denken aan geklets met vreemden, dus besloot vast naar 'huis' te gaan.
'Zeker weten?' had ze nog een keer gezegd.
'Of course.'
Ik weet soms niet waarom ik sommige beslissingen maak. Misschien alleen maar om er hier een stukje over te kunnen schrijven?
Ik weet wel dat ik gisteravond op zeker moment doorweekt van het zweet op die City Bike zat, middenin de spits van New York, het begon te schemeren, een spookrijder op een One Way street was ik, - ik had ook geen bier moeten drinken, dacht ik steeds, had ik maar wat meer slaap gehad, wist ik maar wat links en rechts was - mijn telefoon met Google Maps in m'n hand die nog maar 30 procent batterijvulling had, die soms van het ene op het andere moment leeg kon zijn, zonder cash op zak, en ik raakte steeds verder verwijderd van de plaats waarheen ik moest. Waarheen moest ik eigenlijk? Soms is het te laat om op beslissingen terug te komen.
De gele en groene taxi's reden voorbij en ik vroeg mij af waarom ik daar niet in zat. Waarom ik me zo nodig moest bewijzen. En voor wie eigenlijk. Was het wel bewijsdrang? Ging het om vertrouwen? Uitdaging? Waarom mezelf steeds zo uitdagen de laatste tijd?
Ik weet dus dat ik daar fietste, het blauwe balletje op m'n telefoon was ik, ergens in Brooklyn, en dat ik me vasthield aan de gedachte dat ik dit stukje op zou schrijven. Straks. Later.  Stoer verhaal. En dat ik toen voor de zoveelste keer bedacht: dit is geen verhaal, je moet hier echt uit zien te komen.
Het lijkt wel of ik dat echt nog altijd niet goed begrijp. Dat dingen ook écht kunnen zijn. Realiteit.

'Hee, ik ben thuis,' appte ik naar m'n vriendin. 'Pas jij straks wel een beetje op. Het is bijna donker.'