Duidelijkheid

Deetje (6) kwam mijn slaapkamer binnen.

'Waar is papa nou?'

'Hij logeert toch ergens anders?'

'Ja, maar hoe láng dan?'

'Best een hele tijd.' 

'O,' zei Deetje. En meteen daarna: 'We maken een kalender! Dan kunnen we de dagen afstrepen tot hij er weer is!'

Ik zei niets.

'We kunnen toch een kalénder maken, mama?'

Aan de ontbijttafel had Jeetje (11) 'Aan de Amsterdamse grachten' op repeat gezet. 

'Zeg, papa komt toch wel weer terug in de herfstvakantie?' vroeg ze.

'Nee.'

'Nee?'

'Dit gaat veel langer duren dan een paar dagen,' zei ik.

Jeetje trok krijtwit weg. Deetje aaide de afbeelding van de Golden Retriever pup op een roze etui.

'Dit is mijn hondje,' zei ze. 'En dit etui heb jij ook, hè mama, en jij ook, hè Jeetje?'

'Dus hij gaat voorlopig ergens anders wonen,' zei ik. En toen volgde die hele riedel, bla bla bla, zus zus zus en zo, houden van jullie, allebei heel vaak zien, zus zus zus en zo en als laatste zei ik: 'Op proef. Dus nog niet definitief.'

En als allerlaatste: 'Jullie mogen er ab-so-luut niet onder lijden.'

'Ja haha,' zei Jeetje. 

'Ja, dat is onzin hè?'

'Nou,' zei Jeetje, 'dan heb ik liever een vader die zégt dat hij definitief weggaat, maar gewoon blijft, dan een vader die niet definitief weggaat, maar al weg is.'

(De ouders van haar beste vriendin gaan uit elkaar. Ze hebben dit vorige maand heel serieus medegedeeld, maar er is nog niets veranderd)

En toen zei ik: 'We gaan zaterdagavond gewoon met z'n vieren eten, goed? En daarna nog een potje kaarten.'

En daar kikkerden ze enorm van op.

En daarmee liet ik mijn idee van man voorlopig helemaal niet zien ter plekke varen. 

En toen zongen we nog even mee van 'een huisje in Amsterdam' en 'ik ben zo blij een Amsterdammer te zijn'.