Lifeline

In mij knippert de laatste weken continu het alarmerende rode lichtje. Je batterij is bijna leeg. Bijna leeg. De procenten hollen achteruit. En hoe vaak ik het huis ook doorzoek, mijn oplader is kwijt. Weg. Verdwenen.
Dit is een ontzettend lelijke metafoor. Maar het is wel waar.
Vanmorgen plukte ik man uit de kamer - die hier was gekomen om 'iets leuks' met Deetje te gaan doen - trok hem met me mee, deed alles wat ik juist niet moet doen, en lag in dat gestolen moment tegen hem aan, mijn ogen gesloten, zijn hand op mijn hart, en toen ja, toen voelde ik het leven weer in mij stromen. Hoogstens één minuut. Groen licht. Vijftien procent.
Ik kan er weer een tijdje tegenaan. Volledig autonoom. Voor jezelf zorgen heet dat.

Goed, dit is een overgangsperiode.
Goed, dit is een proces van ontvlechten.
Bij mijn ouders was ik achttien jaar. Bij man vierentwintig jaar. Twaalf dagen geleden is hij vertrokken. Loskomen kost tijd. Dat snap ik. Oké. Goed. Prima. Fijn. Ik begrijp het.

'Neem je verlies,' zei iemand.
'Doe ik, doe ik.'

Apple Music heeft vandaag de song 'Back for good' van Take That speciaal voor mij geselecteerd.

Op Facebook ontvang ik een gesponsord bericht van De Ex Terug Methode.

Mijn verlies en ik, we luisteren  'Waiting for the Miracle to come' van Cohen uitgevoerd door de Scandinavian Report.